Leśna Dolina koło Głogowa była ulubionym celem niedzielnych wycieczek. Znacie historię tego miejsca?

„Leśna Dolina" znajduje się kilkanaście kilometrów za Głogowem (ok. 10 minut jazdy od drogi krajowej nr 12 w kierunku Głogów-Leszno). Dziś stoi tam wyremontowany budynek restauracji „Oberży Leśna Dolina" oferującej gastronomiczne i okazjonalne usługi.
O historyczny opis tego miejsca zadbała gmina Kotla, na której znajduje się urokliwa przystań dla spragnionych wypoczynku, ale też i czynnej rekreacji, ponieważ urządzono tam ścieżkę dydaktyczną z kilkoma trasami.
Oto opis:

W XIX wieku szersze kręgi społeczeństwa odkrywały uroki natury i piękno ojczystych zakątków. Z czasem dołączyła się moda na korzystanie ze zdrowotnych walorów lasu, a z nią na ruch i ćwiczenia dla tężyzny fizycznej. Sprzyjały temu wycieczki piesze i rowerowe. Jednak nie byłoby ruchu masowego, gdyby nie kolej. Głównie dzięki niej Głogówko i Las Miejski stały się: „Wiosną i latem, niedziela za niedzielą, a także w dni tygodnia ulubionym celem tysięcy”. Na szlaku większości wycieczek znajdowała się leśniczówka Stadtforst. Oznaczona jest ona już na mapach z I połowy XIX wieku. Budynek w otoczeniu starodrzewu dębowego był ulubionym miejscem spotkań pokoleń leśników. Tu też co roku kończyła się biesiadą inspekcja lasu, przeprowadzana przez komisję z głogowskiego magistratu. Leśniczówka była bowiem również gospodą (obok znajdowała się też strzelnica). Prowadziły do niej leśne drogi: z przystanku kolejowego Głogów-Gaj, z Głogówka i od szosy do Goli, a także droga z Kulowa (od leśniczówki).

Droga od szosy do Goli nosiła nazwę Carl Berthold Strasse, od nazwiska właściciela głogowskiego browaru, który przyczynił się do jej wybrukowania. Inna droga (obecna pożarowa nr 23) nazwana została Alfred Bautz Weg, na część kupca i rajcy głogowskiego magistratu. Obydwie drogi upamiętniają do dziś głazy z nazwiskami ich fundatorów.

Budynek został przebudowany po I wojnie św. Następnie wydzierżawił go Alfons Maluche, przedsiębiorca budowlany z Głogowa i przekształcił na nowoczesną restaurację „Forsthaus” (w sąsiedztwie wybudowano nowy budynek leśniczówki).

Po II wojnie św. obiekt od 1946 r. znajduje się w zarządzie Nadleśnictwa Głogów (do 1990 r. – Nadleśnictwo Głogówko). W latach dzierżawiony był przez Cukrownię Głogów-Nosocice. Organizowano tu m.in. kolonie. Od 1973 r. budynek dzierżawi KGHM. Utworzony został w nim Ośrodek Szkoleniowo-Konferencyjny Huty Miedzi „Głogów”. Od 2010 r. zarządza nim w imieniu KGHM spółka „Lubinpex”. Po gruntownym remoncie, funkcjonuje tu „Oberża Leśna Dolina”.

Po wielkim pożarze Głogowa w 1291 r. książę Henryk III zezwolił mieszczanom na pozyskiwanie drewna w swoich lasach. Przywilej sformułowany był nieprecyzyjnie i odtąd głogowianie powoływali się na niego przy każdej okazji. Dotyczyło to najczęściej kompleksu leśnego między wsiami Sobczyce, Moszowice, Krzepielów, Stare Drzewce, Gola i Bankau (wieś nieistniejąca od XVII w.). Te słowiańskie osady w XIII-XIV w. lokowane zostały na prawie niemieckim. Ich mieszkańcy wykarczowali przyznane im podczas lokacji obrzeża lasu. W XV w. zeznawali oni przed książętami że „ani miasto Głogów, ani jego ludzie nie mają praw do lasu, a tylko bezprawnie ciągną z lasu drewno”. Zatargi między książętami a Głogowem skończyły się tym, że (stopniowo) miasto wykupiło tereny leśne, łąki nad Krzyckim Rowem oraz majątki rycerskie w niektórych wsiach, ostatni w 1545 r. (Gola). W ten sposób powstał rozległy kompleks własności, na czele z Lasem Miejskim. Miał on wielkie znaczenie dla miasta: gospodarcze, ale także ze względu na szlak handlowy zmierzający z Łużyc, przez Głogów, do Wielkopolski. Północne obrzeża lasu stanowiły granicę między Śląskiem a Polską; w Goli znajdowała się komora celna.

Dochody z lasu zasilały kasę miejską i dostarczały obficie drewna po klęskach, które nierzadko nawiedzały Głogów – pożarach, a zwłaszcza podczas wojen. Ekonomiczne znaczenie lasu wzrosło po wdrożeniu, od 2. połowy XVIII w., planowej gospodarki leśnej. Wówczas też założona została osada Głogówko. W XIX w. wybudowano niektóre drogi bite, w 1858 r. las przecięła kolej z Głogowa do Leszna (wprawdzie stacje Głogów-Gaj i Głogówko powstały dopiero po 1890 r.). Zmieniła się dostępność tego obszaru. Leśna Dolina i okolica stała się popularnym miejscem wypoczynku głogowian. W Głogówku dodatkowo powstała część sanatoryjna.

W pierwszych dziesięcioleciach XX w. powierzchnia lasu wynosiła około 3000 ha. Las administrowany był przez Forstamt – miejski urząd leśny. Zarządzaniem zajmowało się nadleśnictwo w Goli i cztery leśniczówki (dla poszczególnych rewirów): w Goli, Głogówku, Kulowie i obecnej Leśnej Dolinie. Własnością miasta był również tartak parowy w Głogówku. Po zakończeniu II wojny światowej wcześniejszy Las Miejski znalazł się w zarządzie Administracji Lasów Państwowych – Nadleśnictwo Głogówko (od r. 1990 – Nadleśnictwo Głogów). Ciągle też jego teren stanowił, i tak jest obecnie, najbliższe „zielone płuca” dla mieszkańców Głogowa.

Źródło: gmina Kotla, opracowane przez Antoniego Boka.