Z pamiętnika Luise z pałacu w Dalkowie, młodziutkiej córki właściciela sprzed 200 lat. (Odcinki 13-22)
ODCINEK 16
Dalków, 16. grudnia 1817
Wczoraj byliśmy w Głogowie bryczką! Odprężyliśmy się w Deutschen Hause – Matka, Ernestine, August i ja. Kochana Amalie zgodziła się zostać, aby pilnować domu. Po zjedzeniu ciepłej zupy wzięłam Ernestine za rękę, a August, który wczoraj poczuł się znów znacznie lepiej niż zwykle, szedł z Matką pod rękę.
Przeszliśmy przez jarmark bożonarodzeniowy, mijając wiele straganów i kramów, które zostały ustawione wokół ratusza w Głogowie. Cieszyłam się z tych towarów wyłożonych na straganach jak mała dziewczynka, a mam już 15 i pół roku. Ale było to niesamowicie piękne, zatrzymywać się – to tu, to tam i żartować do Matki lub Augusta. Matka kupiła dla każdej ze swoich córek białą, adamaszkową tkaninę, piękny towar, w kwieciste wzory, z Gór Śląskich. Sprzedawał je w rogu, niedaleko ratusza, stary tkacz o głęboko osadzonych oczach. Kiedy patrzyliśmy z podziwem na jego obrusy i ręczniki, jego oczy błyszczały i powiedział, że to z pewnością bardzo piękny i starannie wykonany produkt, który nigdy więcej nie będzie już dostępny. Gdy Matka kupiła pięć obrusów i zapłaciła więcej niż chciał, jego oczy zabłysły z wdzięczności. Rozstaliśmy się z nim niezwykle szczęśliwi, bo nie mniej cieszyliśmy się z tego, że był taki szczęśliwy, bo może nam sprzedać pięć obrusów.
Miałam pragnienie, aby zobaczyć obraz Madonny Lucasa Cranacha w Kolegiacie. Ponieważ Ernestine podzielała moje pragnienie i uznała, że jest to dobry pomysł w okresie poprzedzającym Boże Narodzenie, aby przyjrzeć się średniowiecznemu portretowi Madonny, również Matka i August poszli z nami. Zadzwoniliśmy do drzwi, kustosz otworzył nam bramę i zaprowadził nas do obrazu. Robiło się już ciemno, a stary, białobrody kościelny zapalił świece na srebrnym żyrandolu, który wznosił się nad obrazem Matki Boskiej i Dzieciątka Jezus, rozświetlając oblicze Maryi. Staliśmy w ciszy. Portret o delikatnej, dziewczęcej twarzy widzieliśmy już wiele razy, ale wciąż nas zachwycał. Pobożnie i z pokorą, jak dzieci, opuściliśmy kolegiatę i poszliśmy ciemnymi ulicami na rynek do Deutschen Hause, gdzie Ferdynand, nasz woźnica, już miał zaprzężone konie i czekał na nas. Okryliśmy się pledami, które zimą przygotowywane są na takie wyjazdy. Następnie drogi Ferdynand zaprzągł konie.
Wjechaliśmy alejkami na wiejską drogę, prowadzącą do Żukowic. W Żukowicach widzieliśmy tu i ówdzie płonące pochodnie i palące się lampy naftowe, rozjaśniające ciemność. Kiedy nasz powóz przejeżdżał przez Kłodę, wszędzie było już ciemno. Jedynie gwiazdy na niebie świeciły, a my poczuliśmy piękno tej cichej, grudniowej nocy. August nic nie mówił, musiał uważać na chore płuca, ponieważ nocny wiatr był mroźny. Ernestine i ja nieustannie rozmawiałyśmy i co jakiś czas śpiewałyśmy spokojną melodię:
„Najpiękniejszy Panie Jezu, Władco wszystkich ziem, Synu Boga i Maryi” albo „Prawdziwa przyjaźń nie zachwieje się”.
Kiedy przyjechaliśmy do Dalkowa – musiała być już prawie północ – klucznica (przyp. ochmistrzyni we dworze zarządzająca gospodarstwem domowym) włożyła do naszych łóżek gliniane termofory, żeby było przyjemnie ciepło. Zmęczona i szczęśliwa po tym pięknym dniu położyłam się i natychmiast zasnęłam".
------------------------------
Statyści na zdjęciu: Ilona Maksymów (Caroline von Liebermann), Barbara Mazurkiewicz (Ernestine von Liebermann), Amelia Maksymów (Luise von Liebermann), Marcin Kopij (August von Liebermann junior)
