Z pamiętnika Luise z pałacu w Dalkowie, młodziutkiej córki właściciela sprzed 200 lat. (Odcinki 13-22)

ODCINEK 14

Dalków, 1 września 1817
Wczoraj przyszła do mnie Lenlein, córka pasterza i płakała, ponieważ ojciec chce się powtórnie ożenić.
- Pracuję tak dobrze, jak potrafię– szlochała dziewczyna – Teraz bierze za żonę kolejną kobietę. Musiał już zapomnieć o naszej matce.
Nie wiedziałam, co powinnam powiedzieć na pocieszenie. Kiedy matka znalazła nas obie w moim pokoju i odkryła powód spotkania, wzięła Lenlein w ramiona i powiedziała:
- Wiem, moje dziecko, że jest ci trudno do obcej kobiety mówić matko, ale mimo wszystko zrób to. Twój ojciec i twoja nowa matka będą z tego zadowoleni.
Potem Lenlein ukryła twarz w kolanach matki i szlochała:
-Och pani, ty też tak szybko straciłaś męża, ale ty o nim nie zapomniałaś i pozostałaś sama. Po prostu kochałaś go bardziej, niż nasz ojciec kochał matkę.
Widziałam kątem oka, jak w oczach mojej ukochanej matki popłynęły łzy i powiedziała całkiem cicho:
-Też nie było to łatwe, moje dziecko, kontynuować życie samej. Ale ja jestem kobietą, a to jest coś innego niż być mężczyzną, tak jak jest twój ojciec. Nie utrudniaj mu tego Lenlein, zostaw to i kochaj go, staraj się kochać też nową matkę.
Dopiero po chwili Lenlein przestała płakać. Objęłam ją ramieniem i poszłyśmy przejść się kawałek po parku. Tam pod wysokim dębem, gdzie było ulubione miejsce mojego zmarłego ojca, Lenlein zapytała mnie, czy może zawsze przyjść do mnie, kiedy jest niespokojna ponieważ nie zna nikogo innego, kto mógłby ją pocieszyć. Tak dziewczyna zakończyła swoją przemowę.
Odpowiedziałam:
- Ach, Lenlein. Zawsze możesz do mnie przyjść. Nawet jeśli nie będę mogła ci pomóc, to wysłucham twoich zmartwień i wtedy będzie o wiele łatwiej, gdy jest ktoś, kto zrozumie twój smutek i przed kim możesz odkryć swoje zmartwienia.
 ------------------------
Statyści na zdjęciu: Ilona Maksymów (Caroline von Liebermann), Michalina Mazurkiewicz (Lenlein)