Nasza Loteria NaM - pasek na kartach artykułów

Zglądamy do środka rodzinnej posiadłości księżnej Daisy w Walii! Zobaczcie, zdjęcia które nie były publikowane

Mateusz Mykytyszyn Zamek Książ
To samo wyjście na ogrody zamku Ruthin w roku 1914 i 2019. Z prawej strony swojej babci na wózku stoi księżna Daisy.
To samo wyjście na ogrody zamku Ruthin w roku 1914 i 2019. Z prawej strony swojej babci na wózku stoi księżna Daisy. Mateusz Mykytyszyn Zamek Książ
Zapraszamy do poznania historii położonego w północnej Walii zamku Ruthin. Ta średniowieczna twierdza stała się 28 czerwca 1873 miejscem narodzin najsłynniejszej w historii mieszkanki Wałbrzycha, czyli słynnej księżnej Daisy von Pless (zm. 1943).

Zamek Ruthin jest jednym z piękniejszych przykładów królewskiego dziedzictwa Walii. Zbudowany na grzbiecie około 100 stóp powyżej Doliny Clwyd, od początku swojego istnienia miał pełnić funkcję obronnej twierdzy. Jeszcze przed budową właściwego zamku, prawdopodobnie istniała w tym miejscu drewniana forteca, o której nie zachowały się jednak udokumentowane przekazy. Starożytna legenda łączy Ruthin z królem Arturem. Według przypowieści legendarny monarcha spotkał się tu potajemnie i w przebraniu z jedną ze swoich kochanek. Jednakże jego wieloletni przeciwnik Huail rozpoznał i wyśmiał monarchę, za co Artur zarządził jego egzekucję na szczycie kamienia, dziś eksponowanego na Rynku w Ruthin przed bankiem Barclay.

Średniowieczny zamek

Pierwszy udokumentowany zamek został wybudowany przez Dafydda, brata księcia Llewelyna ap Gruffudd dla angielskiego króla Edwarda I w 1277 roku. Monarcha przekazał mu twierdzę w zamian za jego zdradziecką pomoc podczas inwazji angielskiej na Północną Walię, która miała miejsce w tym samym roku. Dafydd rezydował także na zamkach Caergwle i Denbigh.

Zamek nosił pierwotnie walijska nazwę „Castell Coch yn yr Gwernfot” co znaczy „Czerwony Zamek na Wielkich Bagnach”. Choć pierwotnie zaprojektowany był jako obronna twierdza, przez większość swojego istnienia Ruthin był miejscem, którego mieszkańcy byli zaangażowani przeważnie w ucztowanie, rozrywki, romanse i wszystkie codzienne sprawy, które składały się na życie codzienne w Średniowieczu.

Pod koniec XIII wieku za swoją służbę i lojalność królowi, potomek normańskich rycerzy Reginald de Grey otrzymał Cantref of Dyffryn Clwyd (Cantref to pas ziemi w średniowiecznej Walii) wraz z twierdzą Ruthin.

Edward I i „żelazny pierścień” zamków

Reginald wzniósł silne mury obronne wokół miasteczka Ruthin i w celu wyremontowania i wzmocnienia zamku zatrudnił mistrza murarskiego Jamesa z St. Georg. Był on odpowiedzialny za wszystkie walijskie zamki, które wybudował, rozbudował i umocnił król Edward. Te solidne, kamienne zamki i fortece Północnej Walii, zbiorczo określane są jako „Żelazny Pierścień”, miały za zadanie chronić ludzi króla podczas prób ustanowienia pokoju na rozdartych wojną ziemiach Walii. Każdy z zamków wybudowany został w dystansie dziennego marszu od poprzedniego, tak, aby w razie potrzeby można je było szybko zaopatrzyć lub wesprzeć siłowo.

Król Edward I za kwotę 80,000 funtów (niewiele mniej niż 100,000 wydane na dwutygodniową wojnę) podzielił Walię na nowe hrabstwa na wzór angielski i rozszerzył swój „Żelazny Pierścień” wokół walijskiej twierdzy Snowdonia. Zamki te stały się cennym narzędziem w walce Edwarda przeciwko Walijczykom. Uchodzą za jedne z najlepszych przykładów średniowiecznych zamków na świecie.

W 1986 roku, cztery z siostrzanych zamków Ruthin (wchodzące w skład „Żelaznego Pierścienia” – Beaumaris, Caernarfon, Conwy i Harlech) zostały wspólnie wpisane na listę Światowego Dziedzictwa Unesco jako wyjątkowe przykłady wybudowanej 13. wieku ufortyfikowanej architektury militarnej, uchodzącej za najdoskonalsze w Europie przykłady średniowiecznych fortyfikacji.

W 1648 roku na mocy decyzji Parlamentu, która miała zapobiec ponownemu zajęciu fortecy przez wrogie siły, zamek został praktycznie rozmontowany. Ściany zostały rozebrane, a drewno i kamienie wywiezione do ponownego użycia w innych lokalizacjach. Wiele domów w Ruthin zostało wybudowanych przy użyciu kamieni pochodzących z zamku.

Czasy Myddletonów i Cornwallis Westów

W 1677 roku Richard Myddleton zakupił ruiny średniowiecznego zamku Ruthin i w rękach jego rodziny pozostawał on przez następne stulecia. W 1826 roku Maria Myddelton wybudowała z szarego wapienia, zamknięty, dwukondygnacyjny budynek, stanowiący część znanego dziś zamku. Budynek ten został znacznie powiększony i częściowo odbudowany w 1849 roku przy użyciu lokalnego, czerwonego piaskowca pod kierunkiem architekta Henry’ego Cluttona (później sir Henry Clutton). Właśnie w tym czasie, teren otaczający bezpośrednio zamek został ogrodzony murem z piaskowca, w którym zainstalowano wrota, stróżówkę i wejście. Zamek Ruthin pozostawał na początku XIX wieku prywatną rezydencją rodziny Myddleton, którą ostatecznie, dzięki małżeństwu, odziedziczyli Cornwallis- Westowie. W tym czasie zamek stał się ośrodkiem niebezpiecznych, romantycznych intryg na najwyższy poziomie.

Piękna żona właściciela zamku, pułkownika Williama Cornwallis-Westa, znana powszechnie jako „Patsy” uwikłała się w długi romans z synem królowej Wiktorii, Jego Królewską Wysokością, Albertem, księciem Walii, późniejszym królem Edwardem VII). Patsy miała tylko 16 lat, kiedy wyszła za mąż. Była wyjątkowo piękna, ekscytująca i pożądana w atrakcyjnym towarzystwie (gościła m.in.na łamach Vanity Fair), uchodziła za notoryczną flirciarę i osobę pełną radości życia. Jej ulubioną rozrywką podczas przyjęć był zjazd na srebrnej tacy z zamkowych schodów i to w obecności przyszłego króla.

Patsy podejmowała w Ruthin wielu słynnych gości, w tym Lady Randolph Churchill (matkę Sir Winstona Churchilla a także słynną w tamtym czasie aktorkę Lillie Langtry, którym również przypisywano romanse z księciem Walii. Lady Randolph Churchill zakochała się później w 20 lat od niej młodszym synu Patsy, Georgu Cornwallis-West, którego ostatecznie poślubiła.

Patsy posiadała także dwie córki: Shelagh, która poślubiła niezmiernie bogatego i wpływowego księcia Westminster oraz Daisy, żonę niemieckiego potentata

węglowego ze Śląska księcia Hansa Heinricha XV von Pless. Liczne trofea myśliwskie zdobiące do dziś Ruthin pochodzą z lasów w Książu, Pszczynie i Promnicach, gdzie Cornwallis-Westowie polowali podczas wizyt u córki i zięcia.

Po śmierci Williama Cornwallis-Westa w 1917 roku zadłużona rodzina została zmuszona do sprzedaży Ruthin czego dokonał ostatecznie brat księżnej Daisy, George Cornwallis-West.

Szpital w zamku Ruthin

Mało znanym faktem z historii rozwoju medycyny w Wielkiej Brytanii było otworzenie w 1923 roku w zamku Ruthin pierwszego prywatnego szpitala, w którym badano i leczono rzadkie choroby wewnętrzne.

Łącznie w latach 1925-35 przez szpital w zamku Ruthin przewinęło się 4,796 pacjentów. Pobyty pacjentów w zamku trwały zazwyczaj około trzech tygodni. Tylko nieliczni przebywali w nim ponad miesiąc i dłużej.

Hotel w Zamku Ruthin

W 1962 roku Ruthin doczekał się kolejnej przebudowy i remontu. Tym razem rodzina Warburton przekształciła go w 58 pokojowy luksusowy hotel, który otworzono rok później. Wśród znamienitych gości, którzy odwiedzili Ruthin był Jego Królewska Wysokość, Karol – książę Walii. Następca tronu brytyjskiego gościł w zamku w drodze na uroczystość jego Inwestytury na księcia Walii. W 2004 roku hotel został zakupiony przez rodzinę Saint Claire. Nowi właściciele dokonali wymiany mebli i zaadaptowali część pomieszczeń na eleganckie centrum spa i strefę fitness. W 2014 rodzina Walshe dołączyła do spółki z rodziną Saint Claire.

Szara dama z zamku Ruthin:

Istnieje wiele różnych historii na temat zamkowego ducha, znanego lokalnie jako „Szara Dama”, jako, że postać ta pojawia się zawsze ubrana od stóp do głów w szarości. Najbardziej popularna z tych opowieści mówi o tym, że była ona żoną zastępy zamkowego dowódcy z czasów gdy pełnił on rolę obronnej twierdzy zamieszkałej przez armię króla Edwarda I. „Szara dama” odkryła, że jej wpływowy mąż miał romans z lokalną damą, postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce i zamordowała rywalkę siekierą. Kiedy jej potworna zbrodnia została odkryta, morderczyni została skazana na karę śmierci. Jako, że nie mogła być pochowana w poświęconej ziemi czyli przykościelnym cmentarzu, zdecydowano, że jej grób znajdzie się tuż za murem zamkowym. Mogiła znajduje się w tym miejscu do dziś. Jednakże dusza morderczyni nigdy nie zaznała spokoju i po dziś dzień można ją zauważyć jak snuje się po zamkowych korytarzach i komnatach.

emisja bez ograniczeń wiekowych
Wideo

Krokusy w Tatrach. W tym roku bardzo szybko

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!

Polecane oferty

Materiały promocyjne partnera
Wróć na dolnoslaskie.naszemiasto.pl Nasze Miasto